Hardlopen op een tropisch eiland, waarom?… of waarom niet?
Ik heb een videootje gemaakt van deze mooie running experience op het eiland Tobago:
[vimeo url=”http://vimeo.com/35067024″]
[margin30]
Ten noordoosten, oosten en zuidoosten de Atlantische Oceaan; aan de noord-, aan noordwest-kant de kust van de Caribische Zee.
[margin20]
[margin30]
De thuisbasis: Sherwood Park
We verblijven op één van de mooiste plekken van het eiland: Sherwood Park
Sherwood Park ligt op één van de heuvels vlakbij het dorpje Carnbee. Het ligt precies op de overgang van de Lowlands in het zuidwesten en de bergachtige rest van het eiland. Het ligt tussen (naar het Noordwesten) de Caribische Zee en (naar het Zuidoosten) de Atlantische Oceaan.
[margin20]
[margin20]
[margin20]
[margin30]
De eerste paar dagen was ik steevast om 4:30 à 5 uur in de ochtend klaarwakker, en dan is er niets prettiger dan met een kop koffie buiten te zitten; ’t is met 24 graden het koelste uur van de dag. Rond 6 uur wordt het snel licht, en als om 6:30 à 7:00 uur de zon echt is opgekomen wordt het ook snel warmer. Vanaf 8 uur stijgt de temperatuur naar 27 en 29 graden, en dat zal de rest van de dag zo blijven.
[margin20]
De luchtvochtigheid is meestal erg hoog; dat is te danken is aan het prachtige tropisch regenwoud dat meer dan de helft van het eiland bedekt. De gevoelstemperatuur wordt dan ook meestal aangeduid met “voelt als 34 graden” of “voelt als 36 graden”.
Kortom, als je dan toch wat wilt gaan joggen, dan is tussen 6 uur en 8 uur in de ochtend de beste periode van de dag. Er is dan ook nauwelijks verkeer op de weg. Er zijn geen fietspaden, en de stoepen, als die er zijn, zijn erg ongelijk. Dus je loopt zoveel mogelijk op de weg, en de automobilisten geven een veilige loopruimte; af en toe meende ik zelfs enig respect voor de hardloper de bespeuren.
Motivatie om te gaan hardlopen: running from coast to coast
Vanaf de Sherwood Park heuvel is ’t maar een kwartiertje lopen / joggen naar de Atlantische kust, een mooie warming up om in Little Rockly Bay een Coast-to-Coast run te starten:
[margin20]
[arrow_list]
- Als je min of meer rechtdoor oversteekt is de Caribbean Sea slechts 6 à 7 km. verder, dat moet te doen zijn…
- De Augenskeoch / Buccoo Bay Rd. is de afslag van de Claude Noël Highway; ik zal langs de voet van de Sherwood Park heuvel lopen;
- De Augenskeoch / Buccoo Bay Rd. volgend zal ik door het dorpje Carnbee lopen;
[/arrow_list]
[margin20]
Het kruispunt in Carnbee: linksaf is de Buccoo Rd.; rechtdoor gaat de Augenskeoch / Buccoo Bay Rd.:
[margin30]
[fancy_box title=”Zeeland / Walcheren op Tobago in de 17e eeuw”]
[one_third]
Kort na dit kruispunt is er een zijstraat met een opvallende naam: Jan de Moor. Deze herinnert aan de periode (17e eeuw) dat Nederlanders (Zeeuwen) enige tijd een deel van het eiland in bezit hadden.
[/one_third]
[two_third_last]
[/two_third_last]
[toggle title=”Walcheren op Tobago: Nieuw-Walcheren”]
Nieuw Walcheren, ook wel Nederlands Tobago genoemd, was een kolonie van de West-Indische Compagnie die in 1654 werd gevestigd aan de zuidkust van het Caraïbische eiland. In 1632 vestigden tweehonderd mensen uit Vlissingen onder Jan de Moor zich op het eiland, maar tussen 1634 en 1637 werden ze verdreven door de Spanjaarden. Bij de Vrede van Westminster (1654) kregen de Zeeuwen rechten op Tobago, dat zij Nieuw Walcheren noemden. Een groep van zeshonderd stichtte de nederzetting Lampsinsburg, genoemd naar de reders Adriaan en Cornelis Lampsins. Cornelis Lampsins werd door Lodewijk XIV in de adelstand verheven, en mocht zich voortaan ‘Baron van Tobago’ noemen. Hij kreeg het gebied in erfelijk leen. […]
In 1658 waren er ongeveer 1200 kolonisten in Nieuw Walcheren en in 1660 was de bevolking gegroeid tot 1500 Zeeuwen en Fransen en 7000 slaven. De belangrijkste exportproducten van de kolonie waren suiker, rum en cacao. Er waren ongeveer 120 plantages en er stonden drie kerken en zeven suikermolens.
In januari 1666 werd de kolonie ingenomen door Engelse piraten uit Jamaica. Enkele dagen later kwamen Engelse troepen aan wal en namen officieel bezit van de kolonie. Ze lieten een klein garnizoen achter, dat zich al snel overgaf aan de Fransen. Toen de Nederlandse admiraal Abraham Crijnssen in april 1667 op het eiland landde vond hij de kolonie verlaten aan. Van de huizen en forten was weinig meer over. Crijnssen liet het fort van Lampsinsburg herstellen en liet een klein garnizoen achter. In 1672 arriveerde een nieuwe groep van 500 kolonisten in Nieuw Walcheren.
In december 1672 werd de kolonie nogmaals ingenomen door de Engelsen. Bij de Vrede van Westminster in 1674 kreeg Nederland de kolonie terug van de Engelsen, maar pas twee jaar later landde een Nederlandse expeditie onder bevel van commandeur Jacob Binckes op het eiland en bouwde een nieuw fort in Lampsinsburg, genaamd Fort Sterreschans .
Op 21 februari 1677 vielen de Fransen de kolonie aan met 24 schepen en 4000 man tegen 700 soldaten, 100 kolonisten en 15 schepen aan Nederlandse kant. Het lukte de Fransen echter niet om het fort in te nemen. Op 6 december probeerden de Fransen het weer, en ditmaal hadden de Nederlanders maar 700 man en 5 schepen tegen een Franse vloot van 21 schepen. Een Franse kanonskogel veroorzaakte een enorme explosie in het ammunitiedepot van de Nederlanders, waardoor Jacob Binckes en zo’n 250 andere Nederlanders op 12 december om het leven kwamen; de rest gaf zich over.
De Fransen vernietigden het fort, en met de Vrede van Nijmegen in 1678 werd geheel Tobago Frans gebied.
Ter bescherming van hun nederzettingen hebben de kolonisten een aantal fortificaties opgericht, dit waren:
Nieuw-Vlissingen: De eerste Nederlandse nederzetting werd in 1628 gesticht op een steile rots aan de Grote Koerlandbaai. Deze versterkte nederzetting met een fort, gelegen aan de noordkust van het eiland, werd Nieuw-Vlissingen genoemd. In 1654 kwam het in handen van Koerland die het fort uitbreiden (er was nu ruimte voor bewoning, barakken en een kerk) en Fort Jacobus noemden. De nederzetting werd omgedoopt in Jacubusstad. In 1659 namen de Nederlanders weer bezit van de nederzetting en het fort en hernoemden het Fort Beveren.
Fort Bennet: In 1628, tijdens de eerste Nederlandse expeditie, werd er ook aan de Grote Koerlandbaai bij het zo genoemde Black Rock het tweede fort gebouwd. Het fort was echter klein en werd bewapend met enkele kanonnen. In 1654, toen Koerlanders zich in de baai vestigden, werd het fort door deze nieuwe kolonisten herbouwd en uitgebreid en kreeg het zijn huidige naam.
Lampsinsbaai: Toen er in 1654 in het noorden dreiging ontstond door kolonisatie van de Koerlanders werd er aan de anderer kant van het eiland door de WIC een nieuwe kolonie gesticht aan de Lampsinsbaai (tegenwoordig Rockly bay). Dit omvatte de nederzetting Lampsinsstad, dat aan de kust lag, en fort Lampsinsberg, gelegen op een hoge heuvel. Dit fort had enkele barakken, een arsenaal, vier bastions en ook kwam hier het gouverneurshuis. Als extra verdediging werd er aan de zuidkant van het eiland een tweede, kleiner, fort gebouwd: het fort van de Lampsins. De exacte locatie hiervan is niet duidelijk.
Fort Sterreschans: In 1676 werd er een expeditie gemaakt, onder leiding van Jacob Binckes, om het eiland te koloniseren en te versterken in haar positie als handelcentrum. Om dit te verwezenlijken werd er een nieuw fort gebouwd: fort Sterreschan, gelegen aan de Klipbaai in de buurt van het oudere Lampsinsberg. Tevens werd er een kleiner bolwerk gebouwd met zicht op de baai. In Sterreschans waren 480 man gelegerd en had 23 kanonnen. In 1677, toen het eiland in Franse handen kwam, werd het fort opgeblazen. Tweehonderdvijftig man, waaronder Bickens, kwamen om het leven. [1]
[/toggle]
[/fancy_box]
[margin20]
In het korte filmpje hieronder heb ik het middenstuk van de route, Augenskeoch / Buccoo Bay Rd., gefilmd vanuit ons jeepje:
[youtube url=”http://www.youtube.com/watch?v=izrUbyhW3bE”]
[margin30]
Verder naar het noorden kom ik bij een kruispunt:
[arrow_list]
- rechtdoor om het dorpje Buccoo in te lopen; aan het einde daarvan kom ik in Buccoo Bay, aan de Caribbean Sea (dat zal de eerste Cost-to-Coast run zijn); óf
- op dat kruispunt rechtsaf richting Mount Irvine Bay, waar ik zou kunnen stoppen op Mount Irvine Hotel Beach (dat zal de tweede Cost-to-Coast run zijn).
[/arrow_list]
[one_half]
[/one_half]
[one_half_last]
[/one_half_last]
[margin30]
Eerste Coast-to-Coast:
[margin20]
Finish van eerste Coast-to-Coast
Ik ben al door Buccoo gelopen en aan het einde gloort de Caribbean, Buccoo Bay:
[margin20]
[margin20]
[margin30]
[margin30]
Tweede coast-to-coast
[margin20]
Ik ben op dit kruispunt rechtsaf geslagen:
[one_half]
[/one_half]
[one_half_last]
[/one_half_last]
[margin20]
Het laatste stuk naar Mount Irvine is de Shirvan Rd. die daar over de Mount Irvine Golf Course loopt:
[one_half]
[/one_half]
[one_half_last]
[/one_half_last]
[margin30]
Finish van tweede Coast-to-Coast
Kort voor de finish in de baai van Mount Irvine kom ik nog langs Grange Beach (’the Wall’) waar een muurtje de soms flinke golven tegenhoudt:
[margin20]
Mount Irvine Bay heeft twee stranden; de eerste is Mount Irvine Hotel Beach, waar ik de tweede Coast-to-Coast beëindig:
[margin20]
De finish op het eerste strand van Mount Irvine Bay, je kijkt naar het tweede strand:
[margin20]
[margin40]
[info_box]
Verwijzingen
[1] Over de Nederlanders op Tobago: [fancy_link link=”http://nl.wikipedia.org/wiki/Nieuw_Walcheren” target=”blank”]NL Wikipedia Nieuw Walcheren – ‘Nederlands Tobago’[/fancy_link]
Meer over Mount Irvine: blogpost [fancy_link link=”http://roblepair.nl/2010/03/hoogtij-in-de-baai-van-mount-irvine/”]Hoogtij in de baai van Mount Irvine[/fancy_link]
[/info_box]
[margin30]